którym przyjdzie mu spędzić następne stulecie. Przelatujące nad głowami samoloty jeszcze w wierszu Miłosza Wieczorem wiatr... z 1934 roku będą pełniły tę właśnie funkcję: symbolu alienacji i zagrażającego nam demonizmu (w tym przypadku: demonizmu historii).<br>Natomiast, jak się okazuje, łatwiej wprowadzić do tekstu nowe rekwizyty i dekoracje, niż pogodzić się z tym, że nowe środki komunikacji przyspieszą rytm życia i zmuszą do zwiększenia tempa opowieści. Omówione bliżej sceny z powieści Prusa i Żeromskiego relacjonowane są w rytmie, z którego bynajmniej nie wynika, że rozgrywają się w pojazdach, poruszających się wyraźnie szybciej niż dyliżans czy dorożka. Kuriozalnie tę niemożność czy niechęć zmienienia tempa narracji