rekrutom, lecz nie znajdywał żadnej znajomej twarzy.<br>- Pewnie puścili tamtych, z grodni... - pomyślał i jak tępe żegadło targnęła nim na wskroś dotkliwa świadomość niezmiernego osamotnienia.<br>Przyglądał się rekrutom - tym zwłaszcza chleb i ser smakowicie pożywającym - i czuł się jakby upokorzony wobec tych nieznajomych, parobskich twarzy, patrzących przed się obojętnie i z wolna poruszających żuchwami... zazdrościł im tego ciężkiego rozwalenia się na przegniłych dylach podłogi, tego stłoczenia się w ciżbie, ramieniem o ramię, plecami o plecy... tego dzierżenia nędznych tobołków na kolanach... Wspomniał rodziców - i doznał bolesnego ściśnienia w piersi I znowu ozwał się głód nieustępliwy, szarpiący ostro Musiało być już dobrze po