nich rozmiarów zbiornika wodnego, ponieważ założeniem tego typ formuł jest stałość procesu parowania na rozpatrywanym obszarze.<br>Poważnym krokiem naprzód w tej dziedzinie są formuły parowania opracowane przez Danutę Jurak (1976), oparte na dwuwymiarowym modelu dyfuzji turbulencyjnej pary wodnej. Ogólną postać formuły, służącej do obliczania średniej wartości parowania E (wzdłuż osi z) ze zbiornika wodnego lub jeziora przedstawiono poniżej: &lt;gap&gt;<br>Wartości B1 (k)(1k) X opublikowała Jurak (1976) w funkcji wartości X i wskaźnika stanu równowagi przywodnej warstwy atmosfery [Tu21. Badania Jurak wykazały m.in., że średnia wartość parowania z jeziora E obliczona za pomocą równania (VIII.22) jest ok. 11 wyższa od wartości