się w swą ogromną rękę jak we własny, napawający dumą twór.<br>Jerzy kiwnął głową, jakby przyjmował usprawiedliwienie podkomendnego. Obrócił się na pięcie i nie wyjaśniając celu swego przemarszu. powrócił do gabinetu:<br>"Albo facet jest po to, żeby mnie pilnować i nawet zmiękczyć tym łagodnym monologiem, albo po prostu bierze mnie za jakiegoś współpracownika..." - kombinował Jerzy czując, jak opanowuje go niemiły nastrój. W tej chwili, jakby słuchał wszystkiego, co działo się obok i dzieje w samym Jerzym, pojawił się pułkownik.<br>- Proszę mi powiedzieć, gdzie przebywa obecnie Zygmunt - rzucił &lt;page nr=503&gt; prędko, jak człowiek, który po drodze, bardzo się gdzieś spiesząc, chce załatwić jakiś nieważny