pannie Anieli pewną altankę z brzozowych prętów, otoczoną ciemnymi świerkami, w najgęstszej części parku, przytykającej do ścian dworu.<br>Skierowała się w tamtą stronę.<br>Po chwili siedziała w nader wdzięcznej, choć niedbałej pozie na drewnianej; wąskiej ławeczce, otoczona najgłębszą ciszą. W altance, mimo otaczających ją gęsto świerków, dość było łagodnego, szmaragdowo zabarwionego światła, które spływało tu z wysoka, z jasnego podniebia. Poprzez świerczynę majaczyły gdzieniegdzie białe ściany dworu -- blisko, o kilkanaście kroków - Zaszeleściły kartki &lt;hi rend="spaced"&gt;Poezyj&lt;/&gt; w pieściwych rączkach panny Anieli Te wiersze... te śliczne i rzewne romanse... albo te ballady pełne zadziwiających zdarzeń i uwodzących myśli obrazów!... Cóż by wybrać do dzisiejszej