nie tknął niczego po tej śmierci, nikomu nie przyszło do głowy zrobić tu choć odrobinę porządku. Nawet poduszka miała jeszcze odciśnięty ślad głowy zmarłej - wokół leżały rzeczy, którymi przez ostatnie dni umierająca usiłowała sobie pomóc. Jakieś filiżanki z niedopitą herbatą, rondelki z resztkami jedzenia, jakieś medykamenty, chusteczki i kawałki żółto zabarwionej waty... i ta woń, długa woń starości przemieniająca się w woń ostateczną w powolnej przemianie. Więc tu mieli mieszkać. Wszystko to oczywiście zostało szybko sprzątnięte, a jednak nie mogli położyć się na tym łóżku, nie mogli tu zasnąć. Siedzieli jak dwa skulone ptaszki przycupnięte na zimowej gałęzi, jak dwie synogarlice