Pośród namiętnych polemik dziennikarskich załamały się w ciągu roku wszystkie próby odgórnego pokierowania emigracją.<br>Grono centrowych działaczy emigracyjnych (Giller, Ruprecht, Kraszewski i in.) stwierdzało, że Rząd Narodowy przestał istnieć, ale organizacja powinna trwać nadal, ażeby wcielać w życie zasady Manifestu z 22 stycznia: zrównanie wszystkich stanów i ich sojusz przeciwko zaborcom. W praktyce ich zalecenia sprowadzały się do pracy organicznej, koordynowanej centralnie z emigracji. Kraszewski wydawał w tym duchu corocznie (1867-1870) tom Rachunków, w których podsumowywał społeczne i polityczne poczynania polskie w trzech zaborach. Skądinąd pożyteczne wydawnictwo nie zapewniło jednak autorowi rzeczywistego wpływu na to, co się działo w kraju