r. - ok. 3,2 mln) wyznawała religię mojżeszową; tylko nieliczni z nich ulegli polonizacji. W Polsce mieszkali również - m.in. na terenie Wileńszczyzny - potomkowie Tatarów, wyznawcy religii mahometańskiej. Obok istniały wsie Karaimów, których religia opierała się na Starym Testamencie. Ta różnorodność wyznań wynikała z wielonarodowościowego składu społeczeństwa i wcześniejszej polityki zaborców, stanowiła także historyczne dziedzictwo tolerancji, obowiązującej w dawnej Rzeczypospolitej, a pozwalającej na rozwijanie się na obszarach polskich różnych kultur.<br><br>Wśród wszystkich wyznań - równych w obliczu prawa państwowego - szczególne znaczenie miał Kościół rzymskokatolicki , kierowany od 1926 r. przez prymasa Polski, kardynała Augusta Hlonda. Rok wcześniej władze II Rzeczypospolitej podpisały ze Stolicą