rozpłynąć w kałużę, niegroźną i spokojną.<br>Żołnierze nie zwrócili więc uwagi na pierwsze głosy, które wzniosły się ponad tłum. Lecz zawołanie to spotężniało zaraz, wykrzykiwane przez setki gardeł. Dłonie zacisnęły się w pięści, stopy zaczęły wytupywać rytm:<br>- Daj nam Szerszeni! Daj nam Szerszeni! Daj Szerszeni!<br>*<br>- Ostry był zdrajcą - głos Dorona zabrzmiał twardo. Była w nim pewność.<br>Siedzieli we dwóch przy małym ognisku, jednym z setek drżących płomyczków pokrywających całe Przedgrodzie. Jeszcze w południe, wykorzystując bezruch zamkniętych w twierdzy wojowników, ludzie rozebrali most. Teraz już nie musieli obawiać się nagłego wypadu żołnierzy. Zaczęto też zaprowadzać porządek. Zorganizowano straże. Pojawili się pierwsi dowódcy