ze strachu. "A no nic - odpowiedziała mi z iście chłopską prostotą - mówię wieczne odpoczywanie i śpię dalej". Niedawno jeden z moich kuzynów, gdy z nim rozmawiałam o Luboni i jej dziwnych odgłosach, powiedział ze śmiechem: "To były po prostu żaby, które lubią czasem żyć pod podłogami - tzw. kłapaki". Ale wtedy żaby nie przychodziły mi do głowy, toteż błogosławiłam okoliczność, że mieszkałam na pięterku, budowanym na pewno "dużo później" i którego mury - byłam pewna - nie mogły być siedzibą żadnych duchów ani strachów.<br> Ten pokoik zrósł się jednak w mojej pamięci z przeżyciami, może równie wstrząsającymi, aczkolwiek całkiem innej natury. Tu bowiem - mając