małego Wyrwidęba. Miłe to były lekcje. Siedzi Maciuś w rowie i uczy się geografii, śpiewają skowronki - czasem tylko strzał się rozlegnie. Cicho i przyjemnie.<br>A tu nagle tak, jakby psy skowyczały.<br>Zaczyna się!<br>To małe polowe armatki.<br>A tu: bęc - bęc - szczeknie duża armata.<br>I zaczyna się. Karabiny rechocą jak żaby - tu gwiżdże - tu syczy - tu dudni - i raz wraz bac - bac - buch - buch!<br>Trwa tak pół godziny, godzinę. Wpadnie czasem kula armatnia do okopu i tu wybuchnie - położy paru ludzi, pokaleczy kilku. Ale przyzwyczajeni już nic sobie z tego nie robią towarzysze.<br>- Szkoda go, dobry był chłop.<br>- Wieczne odpoczywanie - przeżegna