ma prawie tak jasne jak Andrzej. Wróciłam do sadu bardzo zmęczona, ale szczęśliwa. Więc coś po mnie zostanie. Na głuchej wsi. Śmieszna fontanna z tańczącą dziewczyną. Włożę całe serce w ten projekt. Po to tu przyjechałam. Zawsze wierzyłam w przeznaczenie. Na ostatnim zakręcie musiałam spotkać tego dziwnego chłopa-artystę, któremu zachciało się mieć we wsi fontannę. Jesteśmy już przyjaciółmi. Przyniósł mi do sadu wyrwane z zeszytu kartki i ołówek. <br><br>Ale to wszystko było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Biorę ołówek do ręki - i znów piekielny ból głowy, mdłości, mgła przed oczami. Jak mogę rysować, skoro nie widzę? Nie widzę. Także