apelom profesora - tak, oczywiście, ależ tak, ma pan rację - odchodzili... Profesor wyprowadzał ich, po czym wracał, aby podzielić się ze mną rezultatem przeprowadzonej rozmowy. Listy, chodziło o listy, które muszą być wysłane, dotrzeć we właściwe ręce, poruszyć właściwe uczucia... żeby ludzie zechcieli mi pomóc.<br>Pierwsza odpowiedź, jaką otrzymaliśmy, nie była zachęcająca: "Niestety, nie znamy milionera, który mógłby się zająć losem tej dziewczyny. Bardzo nam jej żal, ale nie możemy nic dla niej zrobić..." Profesor nie zrezygnował. Zdobywał adresy i pisał listy sam, załączając do nich moje fotografie i wiersze. Jednocześnie nawiązał kontakt z kliniką Baily'ego. Poprzez ocean, opakowane w szarą kopenę