te, właśnie dlatego, że związane z osobą kanclerza, na długie lata zaciążyły fatalnie nad interpretacją dramatu. Uczestnik uroczystości weselnych i spektaklu, historyk i biograf Zamoyskiego, Reinhold Heidenstein (por. rozdz. XI, pkt 3), zanotował, że słuchacze przyjęli Odprawę i odśpiewany przy wtórze lutni w czasie tychże uroczystości wiersz Orpheus Sarmaticus jako zachętę do działań wojennych przed spodziewaną wojną z Moskwą. Istotnie w określonej sytuacji politycznej Odprawa mogła się w ten sposób zaktualizować, co jednak nie znaczy, że naprawdę była pobudką wojenną. Ostatnie kwestie tragedii, które wypowiada Antenor, brzmią:<br><br>&lt;q&gt;Priamus: W radę wnidźmy, a stamtąd już ani wychodźmy,<br>Jutro, co naraniej,<br>W radę