myśleć. Jej przeszłość... czy można sobie wyobrazić większy koszmar. Dzieciństwo to była Suzanne, zawsze ubrana na czarno, Suzanne w żałobie po matce Eweliny. Ciągle słyszeli z Jasiem, jaka ich matka była nadzwyczajna, jaka piękna, jaka zdolna. Ciotka chyba do końca życia nie przebolała tej straty i wymagała od nich, aby zachowywali się i czuli tak jak ona. A oni przecież nie pamiętali matki, byli dziećmi, kiedy została zamordowana. Ta historia z ojcem. Ewelina wolałaby nawet myśleć, że gdzieś wyjechał i zapomniał o nich... Jego powtórne pojawienie się w jej życiu tak bardzo ją zraniło. Z jakim okrucieństwem los to wszystko wyreżyserował... i