szybkość pyknoleptycznego myślenia, choć sama powstała z impulsu zanikania, choć sama obciążona chaosem istnienia w biegu i przelocie - czy raczej dlatego właśnie, że taką jest - zdaje mi się przeciwszybkością, szybkością intelektualną skierowaną także przeciwko usypiającej superszybkości technicznej, audiowizualnej, medialnej; działaniem, które zakotwicza nas jednak w słowie, jednak w możliwości - niewątpliwie zachwianego - dyskursu, i na swój sposób jednak w tradycji. Toteż konkluzję moją piszę naraz dwiema rękami. Ręką od przyzwyczajeń: w najlepszym wypadku Virilia czytać można, jak wspomniałem, po bachelardowsku, uznając szybkość za zapoznany żywioł marzenia i, jeśli chcemy, przenosząc ją na teren refleksji literackiej, historycznej. I ręką od przeczuć: w wypadku