mokrą twarz w słabych, przezroczystych dłoniach i przełykała gorzkie łzy.<br>Przez kwadrans świat im pozwolił wrócić do własnej skóry. Miało się to jednak zdarzyć za bez mała czterdzieści lat, a teraz siostra Weronika naciągnęła na Arturka Hirschfelda obcą skórę. Teraz byli wrogami, patrzyli sobie w oczy wyzywająco. Siostra Weronika mówiła, zaciskając wargi:<br>- Jeszcze raz powtórz! Jak się nazywasz?<br>- Władzio Gruszka - odpowiedział i też zacisnął wargi. <br>- Dobrze, Władziu - rzekła. Odwróciła się, przymknęła oczy. Pomyślała, że Bóg wybaczy zuchwałość. Wbrew Niemu tworzyła ludzkie biografie. Opuściła głowę i modliła się w duszy o siłę wytrwania dla siebie i tych dzieci. Dzieci przyglądały się ciekawie