narodu. Toteż Schlegel, traktując Sonety oraz inne utwory Szekspira jako niewykorzystane dotąd źródło biograficzne, dowodził, że miał on świetne choć nietypowe wykształcenie, że nie cierpiał nędzy i że dzięki niezwykle rozwiniętej spostrzegawczości znakomicie znał język i obyczaje klas niższych.<br>Wprowadził w ten sposób - jakże, chciałoby się rzec, nieromantycznie! - Szekspira w zacny krąg mieszczan statecznych i cieszących się poparciem arystokracji, tworzących kulturę epoki. Podobnie romantycy jenajscy postępowali już wcześniej, przystosowując życiorysy artystów niemieckich do rangi własnej tradycji; najbardziej charakterystycznym przykładem - kształtowana przez nich biografia Albrechta Dürera, w której z lubością opisywanym elementem były mieszczańskie cnoty nie tylko twórcy, lecz także wymienianych kolejno