tęgą i nieostrożną. A także niepunktualną.<br>Co potwierdzał okrągły, czarny zegar, wiszący nad drzwiami jego gabinetu: Lone już była spóźniona o pięć minut. Zawsze przychodziła na jego zajęcia ostatnia, choć czasami czekał na nią i odwlekał ich rozpoczęcie. Z reguły, gdy zamknął drzwi, zjawiała się jak na ostatni dzwonek. Z zaczerwienionymi policzkami, tak dużymi, że - by wytrzeć nos - musiała dwoma palcami odciągać je do tyłu. Nie wiedział wówczas, że dziewczyna została skierowana na uniwersytet jako pracownica policyjnego wywiadu. <br>Lone studiowała wówczas języki wschodnie &lt;foreign&gt;(ostsprogene)&lt;/&gt;, do których na Uniwersytecie Kopenhaskim dla wygody zaliczano także języki Europy Wschodniej. Dzięki temu poznała rosyjski i