wolę. <br>W zdobieniu przejawiała się potrzeba ładu, piękna, ale też i pokazania swej kondycji materialnej, zabłyśnięcia zdolnościami, pracowitością. Patrzcie, co mam! - zdawano się mówić. Patrzcie, jaka jestem! Pokazywał to dom, jego dekoracja, przedmioty w izbie: ołtarzyk, obrazy, łyżnik, maglownica. <br>Potrzeba piękna może być bezinteresowna, ale najczęściej łączy się z chęcią zademonstrowania swej pozycji w grupie, uczestnictwa w niej (strój!), dążenia do pokazania siebie z najlepszej strony. Piękny strój, w którym przychodzono do kościoła, mógł skrywać rzeczywista kondycję materialna. Można było żyć w biedzie, ale starano się, by w stroju czy dekoracji izby nie było tego widać. Nawet biedni górale wykosztowywali się