akulturacja przypominająca bezmyślną, tępą a często okrutną tresurę, stara się unicestwić upodobniając znajdę do świata, z którego wartość ta bezpowrotnie zniknęła. Jak określić tę wartość? Jest nią nieustanne zdziwienie faktem własnego istnienia i istnienia świata i związane z tym poczucie wagi własnej egzystencji. A więc przeciwieństwo w stosunku do rutyny zadomowionych w swojej kulturze obywateli powtarzających codzienne rytuały w świętym przekonaniu, że w nich właśnie tkwi sens bytowania. A przecież, gdy choćby na chwilę przyjmiemy punkt widzenia zdziwionego przybysza, staje się najzupełniej oczywiste, że wszystkie te uświęcone gesty i służące im przedmioty to twory całkowicie umowne, konwencjonalne i wymienne, że łyżka