wybrała pryczę na przedłużeniu jego pryczy.<br>- Jest pan na tyle trzeźwy, żeby poważnie rozmawiać?<br>- Z Woskowiczem? Zawsze. Aczkolwiek bez wielkiej...<br>- Ze mną - parsknęła. Kiernacki przywołał na twarz rozanielony uśmiech. Nie wzruszyło jej to. Wskazała głową drzwi, dodając półgłosem: - Dyskretnie.<br>- Podsłuchują? - wyszczerzył zęby. - Prostoduszne gliny z Leska?<br>Przyglądała mu się z zadumą. Miała poważną twarz. Powoli uczył się poznawać, kiedy jest poważna - tak naprawdę. Przestał stroić małpie miny.<br>- Coś złego? - zapytał cicho. Drgnęła, zaskoczona zmianą w jego głosie. - Martwisz się.<br>Rozchyliła usta, jednak nie zaprotestowała.<br>- Dopierała, mógłbyś iść spać?<br>- Proszę? - Kiwający się z dłońmi pod pachami, wyraźnie zmarznięty kapral znieruchomiał. - To znaczy