a pieśń to wzmagała się, to cichła, a ja wyciągałem ręce i cofałem je, bo jakaś siła mnie powstrzymywała. Puszczajcie mnie. Puszczajcie. Jam policjantów morderca. Idę zabijać... Ktoś mnie za włos trzyma. Już za chwilę. Przy następnym oknie. Muszę. To czyn. To czyn wojenny. Dla Polski. To nie ja go zaduszę. To moimi rękami Polska zdusi Niemcy. To jak strzał z okopów. Ręce przybliżyły się do szyi policjanta. A jeżeli nie wolno? Jeżeli nie wolno nigdy? Nawet z okopów. Jeżeli istnieje odpowiedzialność osobista nawet za czyny zdeterminowane dziejami, przymusem i koniecznością? Puszczajcie mnie... Już, już... Przypomniała mi się fotografia żony i