ujęty w karby", czyli trzeba się umieć opanować. W tym arcyciekawym dialogu z Kalliklesem Sokrates "próbuje nakłonić towarzysza do stosowania ideału umiarkowania w imię spokoju wewnętrznego". ("Analogia z dietą chorych przemawia za tem, że ludziom niewysoko stojącym w kulturze wewnętrznej należałoby jak najwięcej dóbr fizycznych odmawiać, powstrzymywać ich od zaspokojenia żądz"). Umiar polega nie tylko na tym, by ograniczyć rozmiar uczt i trunków na nich, lecz by przyjemność stała się dobrem, a dobro było przyjemne. Wtedy może się zrozumie, dlaczego już w pierwszym wierszu wstępu do dzieła pojawia się "młode wino", a skazany na śmierć Sokrates każe go dolać do cykuty