głowę na ramieniu, wyciągnąłem rękę, żeby ją przytulić - i nagle znikła, i ona, i ta dolina pełna kwiatów, a ja znalazłem się na zimnej ławce na Dworcu Śródmieście. Z ciemnego tunelu wiało stęchlizną i kloaką, a ja wiedziałem, że uciekł mi ostatni pociąg, którym mogłem dojechać do domu. I wtedy zadzwonił budzik.<br>Pamiętałem, że we śnie widzi się dalsze projekcje tego, co już widziało się wcześniej, że to są konfabulacje marzeń, oparte na doświadczeniach przeszłości... Ale byłem pewien, że nie znam takiej dziewczyny. Może najbardziej przypominała Anię z "Pekinu", tak nazywaliśmy czynszową, zatłoczoną do niemożliwości kamienicę przy ulicy Grabowej, gdzie w