się codziennym życiem różni - bogaci i biedni, smutni i weseli, starzy i młodzi - ale jakże nieświadomi śmiertelnego zagrożenia, ludzie. z okien ich domów nie widać tej brudnej wody, tych rozległych plam cuchnącej zapewne ropy z umierającymi w niej w męczarniach śledziami i dorszami. a przecież to nic innego, jak początek zafundowanej sobie beztrosko przez ludzkość zagłady. Za trzydzieści, może czterdzieści lat tego zachłannego raka, podstępnie toczącego Ziemię będzie z pewnością dwa, a może nawet trzy razy tyle, co dziś. Na jak długo starczy nam jeszcze czystego powietrza i nieskażonej. wody? Przecież niedługo wytrujemy się sami... i to niejako na własne życzenie