konstruowaniu poszczególnych planów. Najważniejsze jest to, że powstaje w ten sposób obraz symulujący "rzeczywistość" taką, jaką uznajemy za aktualną. Tekst zyskuje cybernetyczne tempo, ale też cybernetyczną trudność.<br>Przykłady podobne można by mnożyć. Jedno wydaje się niewątpliwe - czas nie jest już "bohaterem" w sensie Proustowskim. Współczesnego pisarza inspiruje nie tyle jego zagadkowa głębia, ile możliwość oswojenia "zawrotnego tempa" w pracę samoświadomego tekstu. Tekstu, który - jeśli go czytamy - każe nam zatrzymać się i wykonać (lub wykonuje on na nas) mikroeksperyment ze zmiennymi, jakimi jesteśmy my sami, nasi dyskutanci, ruch interpretacji, falowanie tekstu.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="f" type="mon"&gt;<br>danuta sosnowska<br><br>&lt;tit&gt;Wolno i wolniej&lt;/&gt;<br><br>Na pytanie: kiedy zaczął się czas