i zarysowujące się pod bluzką piersi. Na piegowatej twarzyczce odbijała się niedostępność, a jednocześnie coś bezczelnego i prowokującego. Podwórko i dziewczynka patrzyły na siebie w milczeniu. Wszyscy na chwilę zapomnieli o wypadku. W oczach Kryśki i Freda widać było dziecięcą zazdrość. Pierwszy z wrażenia otrząsnął się Jacek i patrząc na zagapionego ciągle Tomka, pogardliwie wydął usta. Dziewczynka identycznie spojrzała na Jacka.<br>- Dominika, idziemy - pociągnęła ją za rękę kobieta.<br> <br>Fred stał pod parkanem bródnowskiego cmentarza i strzelał oczyma na boki. Kiedy tylko przechodnie znikali z pola widzenia, krótko gwizdał. Zza muru leciały wtedy naręcza poczwórnego, fioletowego bzu. Fred wkładał je błyskawicznie do