się, że za nią jak cień posuwa się okrąglutka, zaaferowana Jola.<br>Przystań leżała wśród wspaniałych, starych grabów. Tonęła cała w cieniu. Przy pomoście kręcili się ludzie. Spychali na wodę kajaki, wciągali na maszty żagle. W porannym świetle woda leżała cicho i spokojnie, odbijając jak w lustrze nadbrzeżne drzewa. Dalej mała żaglówka pruła spokojną toń, marszcząc jej powierzchnię w ślad wydłużonego trójkąta. Ponad przystanią szybowały dwie rybitwy. Jedna z nich zatrzepotała nagle skrzydłami i jak kamień spadła na wodę, po czym wzbiła się, unosząc w dziobie migocącą rybkę.<br>Srebrna minęła pomost, hangar na kajaki i skierowała się ku małemu pawilonowi, przed którym