Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
spodobał ten dramat – nie mógł się zgodzić na jego sceny jako pisarz dramatu".
Zajęcie Warszawy przez wojska rosyjskie sprawiło, że rada przeniosła się do Krakowa. Tędy wiodła droga wojska polskiego do Saksonii. Tu zastała Wężyka bitwa lipska i zima 1814. Wraca wówczas – przez Warszawę – do „przodków zagrody", na Podlasie, do Witulina. Konsekwentnie odmawia przyjęcia jakichkolwiek urzędów i udziału w „werbunku do nowej Polski", prowadzonego przez Adama J. Czartoryskiego. U podłoża tej odmowy leżał nie tylko silny emocjonalny związek z poprzednią rzeczywistością polityczną i orientacja profrancuska. Wężyk ceni przecież nade wszystko te cechy „prawdziwego Polaka", które
Zajęcie Warszawy przez wojska rosyjskie sprawiło, że rada przeniosła się do Krakowa. Tędy wiodła droga wojska polskiego do Saksonii. Tu zastała Wężyka bitwa lipska i zima 1814. Wraca wówczas – przez Warszawę – do „przodków zagrody", na Podlasie, do Witulina. Konsekwentnie odmawia przyjęcia jakichkolwiek urzędów i udziału w „werbunku do nowej Polski", prowadzonego przez Adama J. Czartoryskiego. U podłoża tej odmowy leżał nie tylko silny emocjonalny związek z poprzednią rzeczywistością polityczną i orientacja profrancuska. Wężyk ceni przecież nade wszystko te cechy „prawdziwego Polaka", które
spodobał ten dramat – nie mógł się zgodzić na jego sceny jako pisarz dramatu".<br> Zajęcie Warszawy przez wojska rosyjskie sprawiło, że rada przeniosła się do Krakowa. Tędy wiodła droga wojska polskiego do Saksonii. Tu zastała Wężyka bitwa lipska i zima 1814. Wraca wówczas – przez Warszawę – do „przodków zagrody", na Podlasie, do Witulina. Konsekwentnie odmawia przyjęcia jakichkolwiek urzędów i udziału w „werbunku do nowej Polski", prowadzonego przez Adama J. Czartoryskiego. U podłoża tej odmowy leżał nie tylko silny emocjonalny związek z poprzednią rzeczywistością polityczną i orientacja profrancuska. Wężyk ceni przecież nade wszystko te cechy „prawdziwego Polaka", które
