na twarzy młodej matki. Zdumiała ją też przemiana, jaka zaszła w córce gajowego; to już nie była ta prosta dziewczyna, która opuszczała Brzeziny, to była pani inżynierowa w najlepszym tego słowa znaczeniu. Ujmująca pani domu. Poczęstowała Ewelinę herbatą i ciasteczkami. <br>- Warszawa jest większa niż Brzeziny, nie czuje się tu pani zagubiona? - spytała ją Ewelina. <br>- Jakoś nie - uśmiechnęła się. - I proszę mi mówić po dawnemu, ty. <br>Musiała zauważyć przygnębienie Eweliny, ale nie spytała o nic. Dopiero kiedy wrócił z uczelni Jarek, Ewelina się poddała. Wybuchnęła płaczem i długo nie mógł z niej wyciągnąć, co się stało. Był wstrząśnięty, pytał, jak może pomóc