męża matka. Paniczny strach kobiety (tym razem przed utratą córki) kazał jej hamować dorastanie dziecka. Piętnastolatka musiała siadać jej na kolanach, deklamować wierszyki przed rodziną, nosić dziecinne ubranka. Na urodziny dostawała maskotki i gry, na wakacje jeździła wyłącznie z matką. W moim gabinecie pojawiła się mając 23 lata, a przypominała zagubioną dwunastolatkę, która wstydziła się własnych piersi i kuliła głowę w ramionach. Mówiła cicho, zdrabniając wyrazy i patrzyła wzrokiem psiaka, który coś przeskrobał. Nie umiała zaakceptować własnej dorosłości i na siłę podkreślała w sobie dziecko - mówi psycholog Violetta Nowacka.<br>Postawa życiowa "na Piotrusia Pana" może też przynosić wiele korzyści: "Jestem mała