twierdzić. W praktyce pisarzy doszło do głosu intuicyjne i trafne wyczucie, że język polski danego czasu istnieje wprawdzie jako system, ale nie jako system zamknięty i od mowy jednostkowej niezależny.<br>Pojawiły się więc pełne troski spory o poprawność językową. Tak np. Seklucjan toczył spór z Janem Sandeckim-Maleckim o użycie zaimka względnego "jenże" (= który). Malecki dowodził Seklucjanowi poprawności zaimka "jenże", powołując się na autorytet Biernata z Lublina, który użył tej formy w swym Raju dusznym. Spór toczył się w latach 1545-1551. Raj wyszedł w 1513 r. Mniejsza z tym, kto z dwu polemistów miał rację. Malecki bronił wyrazu, który miał bezpowrotnie