ludowej łączy się z poszerzeniem kategorii piękna. Jeszcze niedawno widziano je przez pryzmat dekoracji, ornamentów zdobiących wszystko, co się dało ozdobić. Ale ta pasja zdobienia jest cechą schyłkowego okresu życia sztuki ludowej. Tego, w której przestają działać bodźce własnego środowiska, a przedmiotem zainteresowania staje się "miasto". Temu miastu chce się zaimponować własną sztuką, a zarazem wpływ nowych wzorów niszczy dotychczasowe zasady. Pojawia się kicz, nieznany w kulturach tradycyjnych, kanonicznych, kicz charakterystyczny dla styków kultur. <br>We współczesnej sztuce ludowej kicz także występuje, niekiedy może nas bawić. Ale kiedy widzę piękny siwak pokryty zalipiańskim malunkiem, wcale mnie on nie zachwyca. Przeciwnie. Dlatego z