że wtuliłem głowę w poduszkę. Beret spadł na trawę - podniosłem, kiedy pani Helenka przestała mnie tulić.<br>- Mój Boże, jak latka lecą! - powtarzała.<br>Weszliśmy niskimi drzwiami, przestępując wysoki próg, do kuchni - i zaraz z pokoju obok, zza płóciennej zasłony, usłyszeliśmy głos wuja Florentego: - Henek? No proszę, proszę! To nasz Chrystek niedaleko zajechał!<br>- Sam pan dziedzic rozkazał jechać na dwunastą - mówił pan Chrystek za naszymi plecami. - Nie moja wina, nie moja wina.<br>Weszliśmy do pokoju, w którym - na drewnianym łóżku naprzeciw okna z gałązkami jabłonek zaglądającymi do środka - pół siedział, pół leżał wuj Florenty. Pamiętam piętrzące się wokół czerwone poduszki. Był w białej