wiedzące. Czując, że panna Hela podaje mu szklankę, wyciągnął rękę - pod palcami poczuł jej mokre paznokcie.<br>- Dziękuję - ledwie usłyszał to słówko.<br>Gdzieś tam w kłębach pary dojrzał i zapamiętał dziewczęcą twarz pomocnicy kawiarki, i znów oczy, tym razem bure, figlarne i wyłupiaste jak u wiewiórki. Czując, że mu gorąca fala zalewa policzki, niezgrabnie postawił szklankę na półce i nie widząc nic wycofał się na dużą salę. Szedł na oślep w kierunku swojego rewiru, szedł coraz wolniej, wreszcie potknął się o krzesło i stanął w miejscu.<br>- Płacić!<br>Miał wrażenie, że coś gorącego przylepiło mu się do policzków i zasłoniło oczy - nie mógł