z recenzji zdającej dokładnie sprawę z tekstu sztuki wydaje się, że inscenizowano wszystkie tableaux, lecz z większym jeszcze niż w druku patosem: w druku Lelewel nie wspinał się po drabinie, w druku ginących na końcu Polaków błogosławił mnich, na scenie - arcybiskup; tekst drukowany zamyka scena, w której przy dźwiękach marszu żałobnego i kanonady moskiewskich karabinów Polacy klęczą w oczekiwaniu śmierci - w teatrze wszyscy padają zabici (nasuwa się skojarzenie, że o takim finale realnym marzył Słowacki, za jego brak winił Polaków w Grobie Agamemnona). <q>„Interesujący temat, wspaniałe dekoracje, inscenizacja w stylu Cyrku Olimpijskiego i świetne połączenie wszystkich tych elementów, oto przyczyna