Ręce pod głowę. Nie, przy ciele. Dłonie na udach. Statua nagrobna w sztruksowych spodniach i ceglastym pulowerze. "Przebiorę się na nabożeństwo. Zofia na bunkrze. A on jej do ucha o wycieczce do Egiptu... Dlaczego nie do Florencji? Wenecji? Zapytać go? Nonsens. Teraz dziennikarz w kaplicy przyklęka i fotografuje srajdy pląsające żałobnie, uszminkowane do miniaturowego Hollywoodu". <br>Przewrócił się na lewy bok. Światło niskiego popołudnia poraziło go bladym złotem. Potem widział wiatr biegnący przez olszynę, pełen wstążek jasnozielonych, jak wpadł do pokoju i zawisł turbanem u sufitu. Na parapecie stanął gawron. Skrzydło złamane trzyma w dziobie. Patrzy na Hansa. "Podsadź mnie do gniazda