na zadowolonego, jakby się coś uśmiechał do siebie, i właśnie dlatego też mi go żal. Zadowolony, a nie ma z czego.<br>Spoglądam na inne twarze. Każda ma w sobie jakieś smętne zamyślenie (bo przecież zadowolenie księdza jest w gruncie rzeczy też tylko smętnym zamyśleniem), każda daje powód do współczucia i żalu, opaćkana znużonym smętkiem. Nad śniadaniem o rannej godzinie pochyliły się twarze na moment zamilkłe, na moment znieruchomiałe zapatrzeniem w dolę, która zowie się niedolą. Jeden tylko Thomson czyta książkę i popija kawę jakby nigdy nic, jego twarz wchłania czytaną treść, o żadnej tam doli czy niedoli nie ma mowy. Tak