idą!<br>Żart, pomyślał Daniel; ale mrużąc oczy, ponownie spojrzał w brzydką twarz Wrońskiego i zwątpił. (Co nie znaczy, że oczekiwał odeń jakiegoś porozumiewawczego uśmiechu). <br>Wyskoczyli po kolei z helikoptera. <br>- Na Mutawahę? - spytała Voestleven. <br>- Na nas. - Wroński wycelował kciuk między stopy. <br>- To co, nie można czegoś rozpylić, bo ja wiem... <br>Major zamachał ręką. <br>- Po prostu zejdziemy z trasy. Przenocujemy za rzeką i potem skręcimy do Mutawahy. Tak najprościej. - Rzucił coś w narzeczu do Murzyna, obrócił się i wskazał kapeluszem północny skraj przecinki w dżungli. Tam, w cieniu, siedziało na piętach kilkudziesięciu półnagich Murzynów: tłum żywej czerni. Patrzyli na białych i maszynę w