zdążyć na smutną ceremonię, bo przez pewien czas tłumiła wzburzony oddech. Dopiero po dłuższej chwili nasze spojrzenia się spotkały i o mało nie wpadłem do grobu, nad którym przecież stałem z siostrą: to była pani Janina! Pani Janina z Ameryki! Nie bacząc na powagę chwili, pokropiony święconą wodą przez księdza, zamachałem jej radośnie ręką. Odpowiedziała skinieniem głowy. Teraz każda minuta ceremonii wydała mi się wiecznością. Niestety, musiałem doczekać końca i przyjąć kondolencje od starych krawców, wdów po krawcach, panny Marioli oraz sąsiadek ze Skolimowa. Podeszła też do mnie pani Janina. Rzuciłem wszystkich i odciągnąłem ją daleko, między groby.<br>- Boże, jak ja