skroś Europy Środkowej, ulecą z wiatrem, zaginą wraz z rzeszą. Ulecą podobnie ich pieśni. Niektóre tylko pochwycą mieszkańcy przydrożnych siodeł lub grodów i przechowują, śpiewając je przez sto, trzysta lat i więcej.<br>Gruba Martyna cudownie wyleczona z kolki, pyskata Laurentowa, rządzą bezspornie czeredą kobiet uwielbiających Piotra Eremitę. Wszystkie są zażywne, zamaszyste, obdarzone obfitą wymową i takimże kształtem. Wszystkie stanowią nieurzędową, ale nieodstępną straż przyboczną Bożego człowieka. Oddają cześć jego cnotom hałaśliwie i gorąco. Strzegą spokoju gdy śpi, ścielą mu miękkie posłanie, znoszą najsmaczniejsze kąski. Puszczone poprzek szeregów, opowiadają niestrudzenie o nowych cudach i nowych znakach, potwierdzających codziennie świętość wybranego wodza. Wbijają