chóru, przemawiać zza barierki sądowej. Był to dosyć natrętny alegoryzm czy dydaktyzm, którego inscenizacja londyńska uniknęła jakby tylko przez przypadek..<br>Szczytowa scena sztuki, rozpoznawanie przynależności rasowej po stopach i chodzie, jedna z najbardziej brutalnych i wstrząsających scen dramatu współczesnego, przemówiła mocniej w wersji angielskiej. Kortner skrył ją w półmroku, lecz zamazał układ sytuacyjny lub może nie zdołał go w pełni rozwinąć na obcej, o wiele szczuplejszej scenie.<br>Aktorsko berlińska "Andorra" prawie we wszystkich rolach górowała nad "Andorrą" londyńską. Zwłaszcza Martin Held jako nauczyciel, ojciec Andriego i Klaus Kammer jako Andri pozostawili w tyle wybitnych skądinąd aktorów Cussacka i Courtnaya.<br>Drugi wkład