płóciennych worków, walizek, plecaków; wystrzeliwały z nich bujne kinkiety, stojaki, srebrzyste ucha samowarów, sztućce, błyszczące, bogato inkrustowane kryształy, siedmioramienne świeczniki niczym pędy nieznanych tropikalnych roślin.<br>Cóż to był za dziwny transport? Czy bilet, który trzymałem w ręce, nie mógł mi wyjaśnić tej tajemnicy? Na budynku stacji wisiał bowiem szyld z zamazaną nazwą miejscowości, której mimo najszczerszych chęci nie dało się odczytać. W dodatku podróżni wcale nie spali, jak mi się na początku wydawało. Mieli otwarte oczy, ich ciała nie były pozbawione potencji, wręcz przeciwnie, energia życiowa była w nich większa niż podczas ruchu i wyobrażałem sobie, że wystarczy tylko potrzeć zapałką