chwast i srebrną jabłoń -<br>I rzuca strzępy srebrnej ciszy<br>Na księżycową błoń czy prabłoń...<br><br>"Śmierci! - powiada - Mrok nas słyszy!<br>Nie śmiej się w niebo i nie błaznuj!'' -<br>I rzuca strzępy modrej ciszy<br>Na księżycowy znój czy praznój...<br><br>"Jam ten - powiada - co mgłą dyszy<br>I wie, że Bóg to - łza i zamieć!'' -<br>I rzuca strzępy złotej ciszy<br>Na księżycową miedź czy pramiedź...<br><br>Pełno tam - dolin, wzgórz, bajorów,<br>Modrych rozwiśleń i udniestrzeń,<br>I niby scena bez aktorów,<br>Rozpacza pusta w świetle przestrzeń.<br><br>I szepce Srebroń w dal znikomą:<br>"Nie samym światłem mrok się żywi -<br>Wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi,<br>Lecz po co srebrnieć? - Nie wiadomo