działanie szczególne, bo wewnętrzne, spełniające się w akcie woli. Czas strachu staje się czasem dojrzewania, poszukiwania Boga i przemiany. Paradoks filmu polega na tym, że ponieważ nie ma już czasu na nic, więc pozostaje tylko... dalej czekać. O ile dotąd wszystko działo się powoli, to od tej chwili dzianie niemal zamiera, a zarazem aktywizują się najgłębsze siły wewnętrzne człowieka: wola (Aleksander) i emocje (Adela).<br>Tak więc spełnienie tego, na co czekał bohater, nie jest finałem oczekiwania, lecz tylko intensyfikacją tego stanu. Zdając się zwieńczeniem, stanowi ono rodzaj pozornego punktu kulminacyjnego filmowego opowiadania. Właściwa kulminacja jednak, to podpalenie domu - ofiara złożona przez