oni swoje "prawdziwe ja" z lęku przed tym, aby inni ludzie go nie poznali, nie pozbawili tożsamości. Rodzice, nauczyciele, znajomi znali tylko ich "fałszywe ja", które ujawniali światu. To "fałszywe ja" podporządkowywało się wymaganiom otoczenia, kontaktowało się z nim. Służyło ukrywaniu "ja prawdziwego", które pozbawione kontaktów ze światem stopniowo jakby zamierało. <br>Jedna z pacjentek &lt;name type="person"&gt;Lainga&lt;/&gt; opisując swój stan wewnętrzny, mówiła o tym, że nie miała dobrych wspomnień dotyczących matki. W dzieciństwie nie miała pewności, czy jest przez matkę kochana po prostu za to, że istnieje, czy za to, co ze względu na nią robi. Dlatego sądziła, że nie ma prawa istnieć