To nieprawda, byś Ty poetów<br>Nie kochał, ich słów nie słuchał.<br><br>Skądże słowo tak biegnie do dźwięku,<br>Gdy go inne po imieniu zowie,<br>Jakiż płomień świeci nad ziemią,<br>Że tak widno w sercu i w słowie.<br><br>Czemu wciąż się ocieram o wieczność<br>Jak o domu mojego ścianę -<br>Toś Ty chyba zamieszkał we mnie:<br>Śpiewa słowo jak ptak przed Panem.<br><br>Ty sam dwoisz ten dar i mnożysz,<br>Sam wywiewasz z nas mgłę i ogień,<br>Świat widzimy na dłoni Bożej,<br>Cud w nas samych dzieje się co dzień.<br><br>Dmuchaj w piersi, a z Twojej ręki<br>Niech nam płynie na płuca oliwa.<br>Od słowa