żeby ją, Adelę, ktoś <br>wciągał do rzeczy obcych i wrogich. Musiała czujnie <br>stać na straży, z drwinami, pogardą, obojętną <br>wyniosłością. <br><br>Ale te elfy tańczące w kwiatkach (z Wicusinych i Zosinych <br>bajek), te krasnoludki - jagodowe króle, mieszkające <br>w lasach zielonej paproci, to wszystko, co było przeznaczone <br>tylko dla małych, co pozwalało zamyślić się nad <br>robotą i niby nie słuchać, to była jakby tarnina... <br><br><br>I czasem przychodziły nawet Adeli do głowy dziwne myśli. <br><br><br>Właściwie nie były to może nawet "myśli". <br>Bo tak nie pozwoliłaby sobie nigdy pomyśleć Adela, ale <br>coś takiego, co snuje się człowiekowi po głowie, nie <br>wiadomo skąd i jak. <br><br>Myślała więc