wcielenia. Przemnożony przez tłum, artysta gubi jednostkową odrębność, jedyną wartość, na której mu naprawdę zależy.<br>Dlatego nic nie przeraża bardziej Gombrowicza niż poczucie, że już się dokonał.<br>&lt;q&gt;Jestem. Zanadto jestem. I choć mógłbym jeszcze popełnić coś nie przewidzianego dla mnie samego, już mi się nie chce - nie mogę chcieć, bo zanadto jestem. Pośród tej nieokreśloności, zmienności, płynności pod niebem nieuchwytnym jestem, już zrobiony, wykończony, określony... jestem i jestem tak bardzo (...)&lt;/&gt; (Dz I 271) Czy zdołam - pyta samego siebie Gombrowicz - obronić się przed formą, która, chociaż ze mnie zrodzona, zwraca się przeciwko mnie, pęta, poraża? W istocie bowiem unieruchamia nie tylko spojrzenie